Dziecko dla mnie jest cudem. Dlaczego dla innych to zbędny balast?

Natek śpi więc mam chwilę dla siebie. Wolny czas na odrobinę refleksji. 

Oglądam zdjęcia i nie mogę nadziwić się jakiego mam pięknego syna.

Wspominam poród i uczucia jakie towarzyszyły mi podczas tego nowego doświadczenia.

 

Poród był ciężkim doświadczeniem. Zielone wody, wysoki puls maluszka i jego waga( bo Natanek to prawie 4 kg szczęścia ) sprawiły, że skończyło się użyciem kleszczy.

Zawsze, gdy wyobrażałam sobie rozwiązanie to wiedziałam, że moment wyciągnięcia maluszka i przytulenia go w pierwszych sekundach jego życia wynagrodzi mi wszystkie bóle- gdy sobie wyobrażałam tą chwilę łzy wzruszenia napływały mi do oczu.

Niestety tak się nie stało, zostałam uśpiona, a Natanek od razu po zabiegu został zabrany do inkubatora ze względu na zły stan.

Nie będę zagłębiała się w szczegóły porodu oraz stan Natanka po nim. Najważniejsze, że wszystko jest w porządku. Mam zdrowego i pięknego synka- który właśnie zaczyna się wiercić w kołysce więc mam niewiele czasu:) 

Okres połogu po porodzie też nie należy do najprostszych. Ból rany po nacięciu, hormony, ogólne zmęczenie nową sytuacją.

Ale to wszystko nie ważne wystarczy spojrzeć na swoje dziecko i już wiesz, że przeżyła byś to po raz drugi czy nawet po raz setny dla tego maluszka.

 To takie naturalne, niewymuszone uczucie. Przyszło samo, wraz z rozwijającym się robaczkiem w brzuszku- rozwijała się miłość.

Dlatego tak trudno mi zrozumieć matki/ ojców krzywdzących/ porzucających swoje dzieci.

Jak można się zrzec takiej miłość? Może to nie są ludzie? Bo co to za człowiek, który nie potrafi kochać? 

Świat jest pełen przemocy i krzywd.

Starajmy się nie przechodzić obok obojętnie. 

Reagujmy, gdy coś nas niepokoi....

"Trzy rzeczy pozostały z raju: gwiazdy kwiaty i oczy dziecka"

Dante Alighieri

"Dzieci chowane bez pieszczoty są jak kwiaty hodowane bez słońca. "

Alfred de Musset

 

 

 

A tak wyglądałem:

A teraz mam 2,5 tyg i wyglądam tak: